Sponsoring

Uit verschillende hoeken kregen we de vraag van mensen die graag hun steentje willen bijdragen en of we bepaalde projecten sponsoren in Honduras. Deze reis beschouwen we meer als een vrienden- en familiebezoek dus naar echte sponsoring gaan we niet op zoek. Uiteraard ga ik langs bij Momuclaa, de vrouwenorganisatie waarbij ik een jaar als vrijwilliger gewerkt hebt. Deze organisatie kan altijd wel steun gebruiken, maar anderzijds zou ik liever zelf eerst bekijken hoe het er momenteel verloopt. De voorbije maanden ontving ik heel tegenstrijdige berichten van verschillende bronnen, gaande van 'Momuclaa staat sterker dan ooit' tot 'Momuclaa bestaat niet meer', vandaar dat het zonde zou zijn hierin tijd en energie te steken als we achteraf besluiten dat de opbrengst niet echt nuttig kan gebruikt worden (want uit ervaring weet ik ook: Momuclaa kan het goed uitleggen maar het moet dikwijls met een korreltje zout genomen worden). Als ik zie dat ze echt goed bezig zijn, ben ik zeker en vast bereid om te kijken hoe we hen kunnen helpen, maar zoals gezegd, dat wil ik liever eerst ter plaatse gaan bekijken.

Verder ben ik zeker van plan om met de kindjes de scholen van La López (waar ik verbleef) en Atima (waar Rony's familie woont) te bezoeken zodat zij zich een eigen beeld kunnen vormen over het verschil met pakweg een schooltje in Bassevelde. Deze scholen zouden hulp zeker en vast appreciëren in de vorm van (kleur)potloden, schriften,... of op financieel vlak. Ook de verschillende openbare gezondheidscentra moeten het vaak stellen met heel beperkte middelen, dus ook daarvoor is alle hulp zeker welkom. Honduras blijft natuurlijk gewoon een heel arm land (een van de armste landen van Latijns-Amerika) waar alle hulp in welke vorm dan ook heel erg gewaardeerd wordt. Veel van onze vrienden en familie hebben er sinds ons laatste bezoek een of meerdere kindje(s) bij, en in vele gevallen gaat het hier om tienerzwangerschappen of studerende moeders dus ook hier kunnen deze mensen heel blij gemaakt worden met kleertjes of dergelijke.

Rony's dorpje zelf is een klein dorpje midden in de bergen tussen de koffieplantages. Bijna iedereen is er op de een of andere manier familie van elkaar. De mensen zijn heel hecht en doen er ook alles aan om hun gemeenschap verder uit te bouwen. Zo hebben ze toen ik er was in 2002 met het hele dorp samen een stroomgenerator gekocht en sindsdien is er elektriciteit. Momenteel hebben ze ook verschillende projectjes lopen gaande van het aanleggen van visvijvers, oprichten van coöperatieven om hun koffie aan een zo goed mogelijke prijs voor hen te verkopen, oprichten van een voetbalclub voor de jongeren,... Ze zijn heel erg op zichzelf aangewezen, maar ze vormen een heel hechte gemeenschap waarin iedereen samen voor hetzelfde doel gaat. Ook hier wordt hulp in welke vorm dan ook zeker op prijs gesteld en nuttig besteed.

Zoals gezegd: dit is helemaal geen verplichting. Wie graag iets geeft, mag ons zeker contacteren. Wij houden je dan zeker op de hoogte over wat er met je gift gebeurd is. Mocht jeliever een 'echt' project steunen, ook geen probleem uiteraard, je mag ook contact metons opnemen, enwij kunnen zeker projecten aanbevelen.

Onze voorgangers

Vandaag zijn goede vrienden van ons vertrokken voor een maand naar Honduras, ook half-Belgisch, half-Hondurees koppel, ook 2 kindjes (elk ervan ongeveer precies een jaar jonger dan de onze), ook de eerste keer dat ze met het hele gezin naar daar trekken. Je zal dus wel begrijpen dat ik héél benieuwd ben hoe zij het er van af zullen brengen. Ik wens hen meer dan ooit het allerbeste toe, want hoe egoïstisch dat ook kan klinken, elke slechte ervaring aan hun kant zal de stress hier bij mij enkel doen toenemen. Laat ons dus hopen dat ze geen negatieve ervaringen meebrengen, en dat hoop ik voor alle duidelijkheid in de eerste plaats voor henzelf uiteraard. Wilmer, Katrien, Anna, Michaël: het ga jullie goed!

Dat de reis lang zal duren, heeft Sari ondertussen ook in de gaten. Toen we deze morgen opstonden zei ik haar dat Anna op het vliegtuig zat, toen ze daarpas ging slapen zei ik haar dat Anna nog altijd op het vliegtuig zat. Haar gezicht sprak boekdelen: wááááát??!! Nóg altijd??!!??!! Een verwittigd kind is er twee waard zou ik zo zeggen. Ik ga een dezer dagen ook werk maken van een aftelkalender. De kindjes tellen nu elke dag de dagen op hun verjaardagskalender in hun kamer: van vakje 18 in de 'mega mindymaand' naar vakje 26 in de 'maya de bijmaand'. Dat zijn nóg 55 dagen!!! Dat leek mezelf ook wat overdreven, dus na even natellen kwam ik tot de conclusie dat het er nog 34 waren. Een aftelkalender maakt het allemaal iets tastbaarder, dat heb ik ook ondervonden de twee laatste keren dat Rony zonder ons naar Honduras ging.

Nu de griep uit ons huis verdwenen is, zal ik ook eens werk moeten beginnen maken van de vaccinaties. Internet raadt hepatitis A en buiktyfus aan, onze dokter laat ons de vrije keuze wegens geen ervaringen met dergelijke reizen met kinderen. Hoewel het risico op hysterie bij de injectie misschien groter is dan het risico op het effectief krijgen van de ziektes, heb ik toch besloten om het zekere voor het onzekere te nemen. Een mens weet maar nooit natuurlijk...

We mogen vertrekken!

Ziezo, we hebben de Amerikanen ervan kunnen overtuigen dat we zonder wapens, zonder drugs, zonder terroristische bedoelingen en zonder besmettelijke ziektes (oei, hopelijk is Sari's griep tegen dan voorbij) hun grondgebied zullen oversteken. Als we daar dan ook nog eens 14 dollartjes per persoon voor neerleggen hebben ze geen bezwaar dat we daar passeren. En omdat we ook wel een beetje waar voor ons geld willen krijgen (en vooral door het wijzigen van het vluchtschema) hebben we ondertussen ook een hotel voor 1 nacht in Miami geboekt. Mijn sympathieke contactpersoon bij het reisbureau, mijnheer Artisjok (of iets dergelijks) had twee alternatieven voor het reisschema voor mij in petto: kosteloos wijzigen van de vlucht van Miami naar San Pedro Sula voor de volgende dag (op voorwaarde dat we dan wel zelf het hotel betalen, of overnachten of de luchthaven) of kosteloos de volledige reis annuleren. Al mijn reeds geleden stress indachtig leek de laatste optie verwaarloosbaar, dus gaan we voor overnachting in Miami. Geef toe, dat klinkt ook niet slecht hé. Nog een laatste nachtje 'luxe' alvorens we de hondurese 'jungle' intrekken. En voor de kindjes lijkt het ook niet slecht: na een hele dag rondvliegen, kunnen ze nog eens een beetje tot rust komen om dan de volgende dag nog een beetje verder te vliegen. Komen ze op zijn minst al iets uitgeruster aan bij de familie, en wijzelf ook uiteraard.

De belangrijkste voorbereidingsstappen zijn bij deze genomen: administratief zijn we in orde. Nu nog de logistieke kant regelen...

Het blijft spannend...

We beginnen met het goede nieuws:

- het pamperverhaal lijkt een successtory te worden: 2 weken pamperloos én droog ondertussen en deze nacht heb ik haar voor het eerst niet mogen wakker maken en ook dat is perfect gelukt! Hoera voor Sari! Had ik geweten dat het zo'n makkie zou zijn om haar woorden te gebruiken...

- alle valiezen staan klaar. Nog niet gevuld weliswaar, maar we zijn klaar om te vertrekken

- de paspoorten voor de kindjes zijn besteld

- deze keer hebben we een écht nuttig boekje gevonden op kindermaat in de bibliotheek: 'op weg met het vliegtuig'. Hierin staat alles wat er hen (en ons) te wachten staat heel duidelijk uitgelegd. Er wordt evenwel geen rekening gehouden met stakingen, vertragingen, bommeldingen,... maar een mens kan niet te veeleisend zijn ook wellicht. Ooit zorg ik dan wel eens voor de realistische versie van het boekje.

- en het leukste van alles: we hebben een auto in Honduras!!! Een maand een auto op officiële wijze huren zou bij wijze van spreken nog duurder zijn dan 4 vliegtickets naar Honduras, maar gelukkig kent Rony een lieve mens in Honduras die spontaan aangeboden heeft om zijn auto de hele maand te gebruiken! Hoera hoera! Muchísimas gracias!!! Dieven, inbrekers en wegpiraten, weest op uw hoede en kom vooral niet in onze buurt!

En dan het spannend nieuws:

alsof ik het had zien aankomen nam ik nog eens een kijkje naar de huidige stand van zaken van ons vluchtschema. Normaal was alles heel mooi ingecalculeerd: vliegen van Brussel naar Philadelphia. Daar zouden we voldoende tijd hebben om het vliegtuig naar Miami te nemen. Klopt nog altijd. In Miami hadden we dan 2u overstaptijd om het vliegtuig naar San Pedro Sula te nemen. Helaas, 3 keer goed gekeken en jawel hoor, de 2u overstaptijd is gewijzigd in MIN 40 minuten overstaptijd. We zullen een beroep moeten doen op alle Mega Mindy's en professoren Barabas van deze tijd om ons op dat vliegtuig te krijgen vrees ik. Telefoontje naar de maatschappij: 'we zullen eens even kijken. Oh ja, nu zie ik het, dat is inderdaad te kort hé. Dat wordt een beetje moeilijk'. Wiehoew! Tot dat besluit waren wij ook al gekomen. Morgenmiddag bellen ze me op met een alternatief zónder bijkomende kosten... Het zal mij benieuwen. De vluchten naar San Pedro Sula zijn nu ook niet meteen heel dik bezaaid... Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Klaar voor de start!

Het is alweer eventjes geleden, we zijn dan ook nog lang niet vertrokken, maar zowel de kindjes als ikzelf blijven er wel mee bezig natuurlijk. Bij de kindjes speelt vooral het onbekende hen parten: - Mama, in Japan eten ze met stokjes hé? - Ja - Hoe smeren ze dan choco op hun boeterhammen? - Ze eten daar geen boterhammen. - Oei, neen? Wat eten ze daar dan? - Rijst. - En eten ze in Honduras ook met stokjes? - Neen. - Oef! Dan kunnen we daar wel boterhammen met choco eten. Zal dát even tegenvallen. We zullen dus maar een pot choco in de valies steken ook. Ondertussen heb ik een leuk boekje gevonden om de kindjes voor te bereiden op de vliegreis: Ikke gaat vliegen. Er wordt perfect in uitgelegd wat hen te wachten staat: lange wachtrijen overal, ongeduldige papa's, grote vliegtuigen... Helaas heeft de auteur zich er wel nogal gemakkelijk van af gemaakt door te kiezen voor een nachtvluchten in het boek: vliegtuig in, eten, tanden poetsen. Pyjama aan en slapen en hóp: aangekomen! Ik vermoed dat de realiteit er wel wat anders zou kunnen uitzien. Verder wél veel tips opgedaan op de site www.verrereizenmetkinderen.nl. Nuttige tips en ervaringen van mensen die hetzelfde deden. Ook niet onbelangrijk: de bagage is besteld. Solden op het internet: nu maar hopen dat dat goed afloopt. Ook leuke handbagage-trolleys gevonden voor de kindjes. Ok, ze kunnen er niet op zitten, maar er staat wel een soortement prinses op: ook een niet onbelangrijk detail natuurlijk. Deze missie zit er dus al op. Op naar de volgende: pasfoto's van de kindjes laten maken en paspoorten aanvragen.

Sari /vs/ de pamper: 1 - veel

Een nieuw praktisch probleem stelt zich: onze 2 prinsessen slapen allebei nog met een pamper. Nu weet ik niet hoe het met de luierindustrie in Honduras gesteld is, maar 2 keer pampers voor een maand meenemen zie ik niet meteen zitten. Zodra we de tickets gekocht hadden, is Sari dus met de missie "weg met de pamper" gestart. De eerste nacht was meteen een succes: helemaal droog! Als het dat maar is! Helaas, beginnersgeluk zo bleek. De nachten daarna verliepen veel moeizamer en bijgevolg ook veel vermoeiender. We hebben het even opgegeven om rustig uit te zieken wat het daarna nog lastiger maakte om de draad weer op te pakken. Er zit duidelijk latino-bloed in Sari: morgen gaat ze weer zonder pamper slapen. Mañana: klinkt bekend, zeker als het elke dag terugkeert. Maar we geven de moed niet op: nog 93 dagen te gaan. We gaan ervoor!

Grootouderfeest

Gisteren was het grootouderfeest op school. Leuk om alle k3-tjes te zien dansen. Nog leuker dat de juffen ook een cadeautje voor oma en opa Honduras voorzien hadden, met zowaar een spaanstalige touch. En het allerleukst dat de kindjes het cadeautje ditmaal persoonlijk zullen kunnen afgeven in Honduras!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Annelies