enkele impressies

we zijn ondertussen in los llanitos, atima aanbeland bij opa honduras. Hierbij enkele impressies over de eerste dagen - de warmte en drukte in san pedro sula de eerste dagen waren overweldigend. Ik ben trots op mezelf dat ik het er ooit een jaar heb uitgehouden. - het verkeer is hier nog altijd een ramp: ieder voor zich en de wet van de sterkste en de snelste telt. Vandaar dat ik hier nooit zal autorijden: ik zou toch altijd verliezen. Ondertussen ben ik ook al minstens 20 jaar van mijn leven verloren door het verschieten van auto's die langs links voorbijsteken, een derde auto d ie zich op een eenvaksbaan tussen 2 andere auto's schiet, auto's die door het rood rijden omdat ze bang zijn dat ze gaan overvallen worden als ze stoppen... - pizza hut, mc donalds, burger king... doen hier nog altijd gouden zaken. Ik denk dat hun aantal op zijn minst verdrievoudigd is sinds ik hier de laatste keer was. De nieuwe vestigingen bevinden zich bij voorkeur heel dicht bij de meest armtierige huisjes, alsof ze de bewoners willen uitlachen omdat ze er toch niks kunnen kopen. - Ook de "malls" zijn hier plots alontegenwoordig: grote winkelcentra met restaurants en cinema. 9 jaar geleden was er zo maar eentje in san pedro. nu heb ik er zeker al 5 geteld. Zelfs in Choloma is er nu een mall. - De natuur is hier nog altijd supermooi. Helaas wordt er nog steeds niks aan de vervuiling gedaan. Hetzelfde geldt voor de zee: zalig om in te zwemmen, alleen moet je hier niet opleyten voor kwallen in het water maar wel voor lege zakjes chips en lege frisdrankflesjes. - Het was superleuk om de Momuclaamensen terug te zien. Melania is nog net dezelfde en organiseert nog steeds niet te missen evenementen waarop ze zelf wellicht niet aanwezig is. Ik voelde me oud toen ik zag dat de kleine kindjes van toen ondertussen zelf al kindjes hebben. - Wat ik een beetje vergeten was, maar wat wel heel typisch honduras is: als je ergens langsgaat vragen mensen niet wat je wilt drinken maar sturen ze een kindje meteen om een megafles frisdrank (als je geluk hebt krijg je vers fruitsap), en krijg je een heel groot glas in je hand geduwd dat ze zodra het leeg is ook weer meteeen uit je handen komen halen. Opvallend ook dat enkel de bezoekers drinken krijgen. Beetje lastig ook hier aangezien onze kindjes niks met bubbels drinken en ook nog geen fan zijn van de meeste fruitsappen. Voor hen moeten we dus altijd water vragen wat de meeste mensen op zijn zachtst gezegd heel vreemd vinden. - de armoede is hier nog altijd heel schrijnend, toch merk ik (althans bij de familie van rony) beterschap: de meeste mensen hebben stromend water, de wc kan normaal doorgespoeld worden en op sommige plaatsen mag je zelfs het wc-papier al gewoon in het toilet gooien. Sommigen hebben zelfs een wasmachine. Ditalles neemt niet weg dat luxe nog steeds ver te zoeken is en dat je de meeste ijskasten best niet opent als je nog met maak van het eten wilt genieten dat je voorgeschoteld krijgt. - dit is de enige plaats waar het niet erg is dat je verdikt bent want dan vinden mensen je "hermosa", "guapa" en "muy bonita" - Mensen en kinderen beginnen nog altijd spontaan alle engelse woorden die ze kennen te roepen zodra ze een "gringa" zien passeren. Gisteren zijn we dus naar los llanitos vertrokken. Onderweg hebben we in santa barbara opa honduras opgepikt. Dit moment was echt ontroerend: hij superblij om eindelijk de kindjes te zien, en ook de kindjes duidelijk onder de indruk. De dagen ervoor zijn ze bijna niet van onze zijde geweken en nu moest plots opa honduras alles doen: handje geven, schootje zitten, schoenen aandoen... Heel leuk. De weg naar atima is nog altijd dezelde: zand, putten, stenen... 2u schokken in de auto dus. Dit werkte blijkbaar rustgevend want yoline heeft de hele tijd geslapen. Sari vond het dan weer de max om naar buiten te kijken: naar de bergen, de paarden, de huisjes... los llanitos is echt een verademing voor de kindjes: mooi weer maar geen drukkende warmte, geen auto's, veel kindjess, onbezorgd wandelen. Na 5 minuten waren ze allebei vertrokken met de neefjes en nichtjes voor een wandeling. Pas toen het al donker was zijn ze teruggekeerd. Vanmorgen om 6u zijn ze in hun slaapkleed gaan kijken hoe de koeien gemolken worden. De kindjes zingen hier al luidkeels mee met Eyo van k3. Kortom, het komt hier wel goed. We blijven hier de hele week en ik denk dat we er allemaal heel veel deugd van gaan hebben: back to basics, op de echte boerenbuiten. En ook al ben ik nog altijd geen fan van frijoles: ik ben blij dat hier nog geen mc donalds of pizza hut is!

Honduras!

Het is gelukt! We hebben de reis overleefd en zijn zonder kleerscheuren in Honduras aangekomen. De reis duurde zoals verwacht heel lang, maar al bij al is het heel goed meegevallen. De kindjes hebben zich supergoed gedragen, we kregen zelfs complimentjes van enkele Nederlanders die net achter ons zaten en die het wellicht al benauwd kregen bij de gedachte aan 9u 2 kleine kindjes voor hen in het vliegtuig. Bij deze wil ik Heidi nogmaals bedanken voor de Nintendo, dit is een superhit geweest! Dit samen met de kleurboeken, de reisversie van Takkie Kakkie en Uno zorgden ervoor dat de tijd uiteindelijk nog snel voorbijging. In Philadelphia hebben ze zich dan nog eens volledig laten gaan: rondlopen, k3 concert geven,... Zo konden ze er weer tegen om nog 3 uurtjes vliegen naar Miami te overleven. Yoline is in dat laatste vliegtuig meteen in slaap gevallen, heeft zich dan tijdens haar slaap ondergeplast en heeft dan direct weer verdergeslapen. We waren rond 21u in het hotel, 3u ´s nachts Belgische tijd, hebben dan nog snel een pizza laten kome, en zijn dan alle 4 als een blok in slaap gevallen.

De laatste vlucht gisteren was nog een formaliteit, de kindjes waren superblij dat we eindelijk Honduras gingen zien. Volgens Sari ziet Honduras er vanuit de lucht nóg mooier uit dan ze gedacht had: Toen we buitenkwamen in San Pedro Sula werden we meteen overvallen door de warmte, nochtans was het volgens de mensen hier frisser dan de voorbije dagen. Hebben wij weer eens geluk gehad :-)

Gisteren hebben we het dan nog kalmpjes aan gedaan: beetje buitenspelen, beetje aanpassen aan het nieuwe leven, beetje Spaans proberen leren. Sari ziet het echt volledig zitten en is er nog altijd van overtuigd dat ze in Honduras gaat blijven wonen. Ze doet echt haar best om tegen iedereen Spaans te spreken, en ik denk wel dat ze een beetje spaans zal spreken binnen de maand als ze zo verder blijft doen. Ze probeert ook van alles te eten en geniet met volle teugen. Yoline heeft het nog wat moeilijker om zich aan te passen, vindt dat iedereen hier maar haar nederlands moet begrijpen en is nog niet helemaal in de banvan de hondurese gastronomie. Maar ook zij geniet wel en vindt het super dat ze hier geen dikke trui aan moet doen en gewoon met een licht kleedje naar buiten kan.

Straks gaan we op bezoek bij de Momuclaa mensen in La Lopez. Ik kijk er al naar uit!

Groetjes van ons allemaal

Welcome to miami

Kort berichtje om te laten weten dat we goed aangekomen zijn in miami. We zijn nu 22u wakker en dat is voldoende... Dus slaapwel!

All my bags are packed, ready to go...

Ziezo, de laatste overuren zijn gemaakt, de laatste schooldag zit er op, de laatste frietjes zijn gegeten... En plots stonden er 8 valiezen klaar: 4 van 20 kg gevuld met allerlei cadeautjes: kleren, schoenen, schriften, kleurtjes, ballonnen en chocolade, véél chocolade. Bedankt aan alle lieve schenkers! We zorgen dat alles goed terecht komt. De handbagage zit dan weer vol met afleidingsmateriaal voor de kindjes: (kleur)boeken, spelletjes, tekenblok, nintendo, en koekjes, véél koekjes. Dit alles in de hoop dat de reis ook na 12u nog een klein beetje aangenaam verloopt. Eigen materiaal hebben we beperkt tot een minimum: veel te warm om veel kleren aan te doen, en vooral ook: geen plaats meer dus. Morgen om kwart voor 11 nemen we onze eerste vlucht richting Philadelphia. 18.25, florida-tijd zouden we moeten aankomen in Miami. We proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden. Ik weet echter niet hoe het tegenwoordig met de internetmogelijkheden gesteld is, dus we zien wel wat haalbaar is. Het komt nu echt dichterbij, en nu alles klaarstaat durf ik voor het eerst met een min of meer gerust gevoel te zeggen dat ik er klaar voor ben. Juf Gaëlle: superbedankt voor het fotoboekje en de mooie kroon! Yoline was er heel trots op! En zo kunnen alle kindjes van de klas toch ook een beetje meereizen. Echt leuk!

nog 1 week

Het begint te naderen. Als alles goed gaat, lopen, vliegen of zitten we over exact 1 week op dit uur al op Amerikaanse bodem (lucht). De stress neemt ook toe, de slapeloze nachten ook. het 'to do' lijstje gaat vanaf nu overal met mij mee en wordt ook alsmaar langer hoewel de tijd korter wordt.

De kindjes die totaal geen benul hebben van wat de term 'zenuwachtig' inhoudt, vinden dit vanaf nu het ideale excuus voor alles wat ze mispeuteren. 'Ik was boos toen ik van school kwam, maar dat komt omdat ik zenuwachtig ben voor de reis naar Honduras'. 'Wij konden niet slapen en zijn dan maar samen in één bed gekropen maar dat komt omdat wij zenuwachtig zijn voor de reis naar Honduras'. 'Ik kan niet veel eten want ik ben zenuwachtig voor de reis naar Honduras'... Dus als je hen tegenkomt is het vanaf nu misschien beter om te vragen of ze zin hebben in de reis en niet of ze zenuwachtig, gestresseerd of bang zijn. Een beetje kinderpsychologie, maar je weet nooit dat het werkt.

Bij mij mag je dat ook proberen, maar ik weet niet of het gaat lukken. Pas op, ik heb ook zin in de reis, maar Ik betrap mezelf er ook op dat ik tegenwoordigveel op de Honduras-stress steek, dus ze hebben het van geen vreemden :-)

Het belangrijkste artikel heb ik ondertussen al aangeschaft: armbandjes voor de kinderen waarop we onze telefoonnummers kunnen zetten. Sinds we Yoline vorige zomer in Frankrijk aan zee kwijtgespeeld zijn was zowat het eerste waaraan ik dacht na het boeken van de reis. Nu nog hopen dat er voldoende gsm-bereik is ter plekke, of beter gezegd: hopen dat we haar niet meer kwijtraken...

Verder is er al één koffer volledig gevuld met kleren. Niet voor ons maar voor de nichtjes en neefjes en andere kindjes in het dorp. We hebben ook al heel veel kleurtjes en dergelijke die we aan de schooltjes zullen uitdelen. Bedankt aan alle schenkers! Dit weekend gaan we nog op chocoladejacht en dan kunnen we echt aan het inpakken beginnen. Voordeel van het huidige herfstweer is dat we ruimschoots op voorhand al onze kleren al kunnen inpakken aangezien onze garderobe voor de komende week er toch iets anders zal uitzien dan wat we in Honduras zullen nodig hebben.

Ziezo, genoeg verteld voor vandaag, terug aan het werk nu...

programma

Zonet ons programma voor de reis min of meer vastgelegd. Het voorlopige programma ziet er als volgt uit: 27 april: aankomst in San Pedro Sula 28 april: vertrek naar Atima (Rony's dorpje) waar dat weekend de meifeesten plaatsvinden (naar het schijnt heel indrukwekkend met demonstraties paardrijden, stierengevechten,... met lasso's en zo. Rony's vader doet daar ook aan mee: meteen een indrukwekkende eerste kennismaking met opa honduras). We blijven een week in Atima en op vrijdag 4 mei vertrekken we naar de hoofdstad Tegucigalpa. Daar woont Rony's moeder maar verder is daar niet zoveel te beleven. Maandag 7 mei keren we dus terug naar Atima om "onze" auto op te halen. We nemen oma Honduras mee zodat zij ook de nodige tijd met haar (klein)kinderen kan doorbrengen. Dinsdag 9 mei gaan we naar Lepaera, het dorpje waar de andere oma en broers van Rony wonen. Zaterdag 12 mei vertrekken we van daaruit naar Copán Ruinas waar de enige overgebleven Maya ruïnes van Honduras zich bevinden. Ik denk dat die ook wel indrukwekkend zijn voor de kindjes. Het leuke daaraan is dat daar ook een Belgisch hotelletje is (Via via). Toen ik in Honduras verbleef nam ik daar ook af en toe mijn toevlucht als ik nood had aan een boterham met kaas of Belgische frietjes. Ook fantastisch dat daar altijd Humo's ter beschikking staan voor de Belgische gasten (en eigenlijk vooral voor de Belgische uitbaters zelf). Deze mensen hebben al gevraagd om zeker weer humo's mee te brengen als we komen. Nu hebben we zelf geen abonnement dus mocht iemand bereid zijn om er een aantal mee te geven: graag! Kan ook als bezigheidstherapie op het vliegtuig dienen :-) 14 mei gaan we weer naar Atima om daar op 16 mei Sari's verjaardag te vieren met een piñata en wellicht een fluotaart. Op 17 mei nemen we afscheid van de familie in Atima en vanaf dan brengen we de rest van ons verblijf door in de buurt van San Pedro Sula: bij een nicht van Rony, bij Momuclaa en dichtbij de zee. Op 23 april zit het er alweer op en keren we terug huiswaarts. Een goedgevuld programma als je 't mij vraagt, maar wel leuk dat het nu echt vorm begint te krijgen.

Kinderlogica

Kinderboekje bij de dokter over een nijlpaard dat op reis ging met de trein, de boot en het vliegtuig.

Sari: 'Ik ben blij dar wij met het vliegtuig op reis gaan en niet met de boot. De boot gaat vééél te traag. Moesten we met de boot gaan, dan zou het misschien wel al avond zijn als we toekomen in Honduras!'

(heb maar niet meer herhaald dat het nu met het vliegtuig al namiddag de volgende dag zal zijn wanneer we in Honduras zullen landen)

Prik!

Woensdag hebben we de grote stap gezet en zijn we om de prikjes voor de kindjes geweest: eentje tegen hepatitis A en eentje tegen buiktyfus. Ik denk dat onze dokter hiervoor nog het meeste schrik van allemaal had. Hij had op voorhand gevraagd om alsjeblieft niet met de twee kindjes samen te komen. Sari heeft toen ze kleiner was regelmatig eens een hysterische bui gehad in zijn nabijheid (niet alleen in zijn nabijheid trouwens) en sindsdien is hij bang dat hun relatie weer bergaf zal gaan. Ideale uitgangspositie dus: de dokter denkt dat jij heel hard gaat wenen dus laat hem maar eens zien hoe stoer jij bent. En het belangrijkste van allemaal: het heeft geholpen. Hoewel ze duidelijk heel hard op haar tanden beet en het lastig had, heeft ze geen kik gegeven. De dokter was duidelijk onder de indruk. Geheel medisch onverantwoord gaf hij op slag 3 snoepen cadeau aan haar. Daarna was Yoline aan de beurt: die wilde niet onderdoen voor die 3 snoepen en heeft ook heel erg haar best gedaan. Een heel klein beetje geweend, maar dat was haar volste recht natuurlijk, want tenslotte doet zo'n prik toch wel eventjes pijn. Maar die traantjes, die zijn ons kleine geheimpje, daar hoeft niemand iets over te weten :-)

Verder realiseerdeik mij onlangshoe weinig ik me nu nog herinner van mijn kleutertijd. Stoelendans bij juf Annie, graat in de keel (tijdens diezelfde stoelendans die ik toen trouwens won) en 'hey hey kaboutertjes' als afscheidsdansje in Zwitserland. Dat moeten zowat de hoogtepunten uit mijn kleuterjaren zijn. Daarop afgaande maak ik me geen illusies: ik besef dat de kans klein is dat deze Hondurasreis in de top 10 van spannendste gebeurtenissen in het leven van Sari & Yoline terecht zal komen. (alben ik wel benieuwd welke flarde ervanerin hun geheugen nog zal rondsluimeren wanneer ze 33 jaar zijn...)

In mijn persoonlijke top 10 daarentegen scoort deze reis toch wel behoorlijk hoog, ondanks het feit dat we nog niet eens vertrokken zijn. Bij vroegere verre reizen hoefde ik mij eigenlijk enkel om mezelf druk te maken, iets waar ik meestal betrekkelijk kalm bij bleef. Een maand zonder bagage doorbrengen? 'Geen probleem, kleren genoeg op de markten.' In mijn eentje vertrekken naar een plaats waar nog net tevoren een paar gevaarlijke jongerenbendes (mara's) opgedoekt waren: 'och ja, dat maakt het spannend.' 's Avonds laat in donkere straatjes een taxi nemen: 'zal wel geen kwaad kunnen zeker'. Verschillende dagen doorbrengen zonder water waardoor het bij temperaturen van 35° en meer onmogelijk is jezelf te wassen, kleren te wassen, deftig naar het toilet te gaan,...: 'vervelend, maar over een paar dagen komt er wel weer water'... Zaken waar ik toen allemaal niet bij stilstond en waar ik mij niet druk om maakte maar waarbij ik deze keer wel twee keer zou nadenken. Ik wil mezelf geen mietje noemen, maar af en toe denk ik toch dat ik stiekem zal opgelucht zijn als we 24 mei weer voet op Belgische bodem zullen zetten.

Maar voor alle duidelijkheid: ik kijk heel erg uit naar deze reis, en als ik zie met welk enthousiasme Sari en Yoline er al over vertellen alsof ze zich daar al helemaal thuisvoelen, dan weet ikwel dat het goedkomt. Ook de kalmte van Rony is bewonderenswaardig. Die maakt zich enkel druk over de warmte, iets waar ik nog niet echt bijstilgestaan heb trouwens. Vlug een zonnehoedje kopen dan maar ;-)