Ik ga op reis en ik neem mee

Een overzichtje van de zaken die ik wil meenemen en die ik daarna weer zal schrappen van de lijst, wegens niet-complementair met spotgoedkope vliegtickets. Maar ik moet het toch ergens kwijt.

De handbagage voor de dochters: een must want (en ik citeer): is een geweldige hulp om de stress tijdens het reizen te verminderen. Deze revolutionaire nieuwe (ver)rijdbare kinder reiskoffer is een lichtgewicht, sterk en heeft een inhoud van ruim 18 liter maar is toch zo afgemeten dat hij in het vliegtuig als handbagage meekan. Kinderen kunnen zittend uitrusten op de Trunki, of meerijden (kostprijs: 49€)

Ok, het mag blijkbaar niet, maar anderzijds mag het volgens iedereen wel. Nog verder uit te zoeken... (kostprijs: veel te veel, en veel te korte batterijduur: 2u)

een soortement universele oplader om al onze elektronica mee op te laden onderweg, al is mij ook nog niet meteen duidelijk hoelang de batterij ervan zelf meegaat.

Enzovoort enzovoort...

Zoals je ziet, we zijn er nog niet uit. En mijns inziens denk ik er veel te veel over na. Pakweg tien jaar geleden bestonden zoveel elektronica en andere snufjes nog niet, maar belette dat de kleine gezinnetjes om het vliegtuig te nemen???

De eerste zorgen

Na de euforie, de eerste zorgen:

luchtvaartmaatschappij is US Airways. Nog nooit van gehoord? Wij ook niet. Enig google-werk levert niet meteen vrolijke berichten op. Maar we scharen ons achter het motto: als het goed geweest is, hoor je er meestal weinig over dus wellicht hebben enkel de ontevreden klanten de behoefte gehad om hun verhaal te doen. En het belangrijkste: iedereen is altijd veilig op de eindbestemming en terug geraakt, misschien niet altijd met de grootste luxe of het lekkerste eten, maar wie had het ook alweer over spotgoedkope tickets?

Toch even gedubbelcheckt bij US Airways zelf: een vriendelijk mailtje gekregen dat we natuurlijk samen met onze kindjes zullen mogen zitten. Draagbare tv's worden blijkbaar niet toegelaten op het vliegtuig, maar er is ook geen 'privé-tv' voorzien, dus ik ga toch ergens iets moeten proberen voorzien zodat de verveling niet toeslaat. 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet' is leuk, maar 8u hetzelfde spelletje is lang natuurlijk. Tijd om de chirospelletjes van weleer weer boven te halen en in plaats van een kampboekje, zal het deze keer een 'reisboekje' worden.

Let de voorbereidingen start!

Eerste keer

Voor alles is er een eerste keer: de eerste keer naar Honduras met het hele gezinnetje en daar hoort dus voor de eerste keer ook een blog bij.

Geen mens die het nog had verwacht, en wijzelf al helemaal niet: een tripje naar Honduras in 2012. Er was al veel over gesproken, dat wel: het laatste jaar dat beide dochters nog in de kleuterklas zitten en we nog ongebonden om het even wanneer kunnen reizen; de oudste dochter die nu echt interesse heeft gekregen in haar roots, en haar uiterste best begint te doen om het Spaans een beetje onder de knie te krijgen, zichzelf probeert te overtuigen dat frijoles écht lekker zijn; zich afvraagt of de tortilla's met warme kaas van oma Honduras écht de lekkerste van de wereld zijn en toch wel eens in levende wil zien dat bananen en appelsienen inderdaad aan bomen groeien. De jongste vindt het allemaal wel ok, zolang ze maar zeker weet dat zowel papa, mama als Sari mee zullen gaan. Soit, veel blabla dus. Maar de economie stuurde alles een beetje in de war: tickets om met vier personen naar het onbekende andere eind van de wereld trekken vind je niet meteen terug in de soldenafdeling. Afwegen dus: hoeveel hebben we ervoor over. Blijven zoeken ook: is er écht niks beters te vinden? Tot plots, uit het niets: de allergoedkoopste tickets die we konden vinden. Plots was er geen ruimte meer voor twijfel: deze moesten de onze worden. Supersnel overleg met het werk, de school, het thuisfront, en hup: reisdatum staat klaar: 26 april zwaaien we jullie toe vanuit het luchtruim.