Nog een laatste berichtje. Ondertussen zijn we dus terug veilig en wel thuisgeraakt. De terugreis is supervlot verlopen. Het weertje doet hier ook wat het beloofd heeft te doen, en dat maakt de
aanpassing allemaal een stuk makkelijker.
De foto's zijn nu ook toegevoegd aan de site.
Groetjes, en bedankt voor de leuke reacties allemaal!
Ziezo, de valiezen staan weer klaar, het ging deze keer beduidend sneller dan in het doorgaan: niets moeten wegen, zelfs moeten puzzelen hoe we konden voorkomen dat we een lege valies in het
vliegtuig moeten krijgen.
Tijd voor een korte terugblik:
- We zijn 27 dagen onderweg geweest, op die 27 dagen hebben we volgens mij minstens 20 keer kip gegeten. Tortilla scoort wellicht nog beter, maar dat telt niet mee aangezien dat hier gegeten wordt
zoals wij brood eten. Frijoles zijn nog steeds niet aan mij besteed heb ik ondervonden.
- 2 tubes zonnecreme zijn zo goed als leeg. De kindjes beginnen stillekesaan een hondurees velleke te ontwikkelen.
- 1 anti-mug spray en 1 azaron tubeke zijn ook leeg. De muggen hebben het echter gewonnen van de spray.
- Op culinair vlak heeft Sari zich geprofileerd als echtste Hondurees (de papa speelt niet mee), op aanpassingsvlak heeft Yoline volgens mij gewonnen. Zij is geen elke dag slechtgezind geweest,
heeft nooit gezegd dat ze naar huis wil, en zag het zelfs zitten om in los llanitos te blijven wonen op voorwaarde dat de Basseveldse school ook naar daar verhuist. Sari had het af en toe
moeilijker en telde de laatste dagen wel af, langs de andere kant heeft zij hier wel heel gemakkelijk vriendjes gemaakt en heeft zij het meeste Spaans bijgeleerd. Zij is vooral de muggen, motten,
mieren en kikkers een beetje beu hier.
- ondanks het verschrikkelijke verkeer hier (ik heb verschillende keren mijn ogen toegenepen) zijn we er zonder kleerscheuren vanaf geraakt. Wiehoew! De auto is ondertussen terug op weg naar Santa
Barbara.
- Morgen om 7u stijgt ons vliegtuig op (15u Belgische tijd), donderdag om 8u (Belgische tijd) zouden we moeten landen in Brussel. Ik las net in de krant dat het vanaf donderdag supermooi weer wordt
in België, geen dank daarvoor, dat is graag gedaan.
- Belangrijkste conclusie: het is een superreis geweest, we zijn er weer klaar voor om heel wat futiliteiten in België te relativeren en kunnen weer een tijdje voort zonder grote luxe. Fantastisch
trouwens om te zien hoe goed de kindjes zich hebben kunnen aanpassen aan een leven met mindere luxe. Een hele week met heel weinig water, elektriciteit die het af en toe laat afweten, gekko´s in de
kamer, hitte, minder, ander en vooral minder gevarieerd eten dan thuis, weinig televisie, weinig speelgoed,... Benieuwd hoelang ze nodig hebben om weer gewend te raken aan hun luxeleventje
Vandaag hebben we de laatste etappe van onze reis ingezet. we zijn terug waar we begonnen zijn: bij Fatima in San Pedro Sula. Vanmorgen hebben we met gemengde gevoelens afscheid genomen van de
familie in los Llanitos. Vooral voor Rony´s oma en zijn vader was het heel lastig. Voor zijn oma omdat ze maar al te goed beseft dat dit wellicht de eerste en de laatste keer geweest is dat ze haar
kleinkinderen gezien heeft (ze is al een stuk in de 90, is half verlamd maar is nog enorm goed van geest). Voor de papa omdat hij in die korte tijd een heel sterke band met de kindjes heeft
opgebouwd: zij kwamen hem elke dag wakker maken toen de meeste mensen nog in bed lagen. Ook voor sommige kindjes in het dorp was het vertrek lastig: ondanks de taalproblemen waren er toch een
aantal kindjes waar het echt goed mee klikte: ze speelden samen uno, knutselden samen, gingen samen wandelen...
Als afscheid hadden we gisteren natuurlijk nog Sari´s verjaardagsfeest. In een mum van tijd hadden we daarvoor zo´n 30 kinderen bijeengekregen die het fantastisch vonden dat er nog eens een
verjaardagsfeestje was: Fatima had voor een prinsessenpiñata gezorgd met snoepjes en ballonnen, er was een kleine hondurese taart (=biscuit met heel veel gekleurde slagroom). Het was echt een
geslaagd feest, Sari was er heel blij mee (tot op het moment dat de mot-achtigen weer roet in het eten zijn komen gooien). Ook met de kaart van oma Bassevelde was ze heel blij. Ze begreep niet goed
hoe die in Honduras geraakt is, maar ze is ze wel aan iedereen in het dorp gaan tonen.
Nu gaan we nog een weekje genieten hier. Foto´s volgen wellicht na onze thuiskomst.
Bedankt ook voor de gelukwensen voor Sari! Ze vroeg zich inderdaad af of de klas aan haar gedacht had op haar verjaardag en of er nu een zes bij haar naam zou hangen en wie op de tafel gestaan
heeft.
Hier zijn we weer vanuit de llanitos. Problemen alom hier:
- er is geen water meer: Om de een of andere reden (iedereen heeft er zijn eigen mening over) is er sinds zondag geen water meer. Het dorpje hier heeft enkele jaren geleden samen een project
opgesteld voor water, maar nu zijn er blijkbaar problemen en heeft iemand de kraan dichtgedraaid, niemand weet hoelang. Behoorlijk vervelend als je `t mij vraagt...
- het regenseizoen is van start gegaan. Sowieso kregen we al elke dag een verfrissende stortbui, maar sinds deze week zijn ze heel hevig. Volgens sommigen het einde van de wereld, volgens anderen
de duivel, volgens mij hevige onweersbuien die gisteren op een orkaan leken. Op 5 minuten tijd is de straat in een modderpoel veranderd.
- Na de stortbuien is er ook een soort mottenplaag: Palomillas in het spaans, geen idee in het Nederlands, maar het lijken motten. Zondag kwamen ze met honderden tegelijk binnen. Gevolg: Sari
hysterisch, en bevend van angst en niet te kalmeren. Gisteren kwamen er ook weer 2 en weer hetzelfde scenario.
- Ook hysterie bij Yoline gisteren nadat ze in een mierennest was gaan zitten, bij haar was het gelukkig snel over, al staat ze nu helemaal vol met mierenbeten
Tot zover want de computer is heel traag vandaag...
Dinsdagmiddag zijn we vanuit Tegus terug richting Santa Barbara vertrokken samen met oma Honduras. Zij wilde liever dat we nog langer in haar huis bleven omdat ze haar jongste zoon niet graag
alleenlaat, maar aangezien er in Tegus echt niks te beleven valt en aangezien de jongste zoon al 22 is, konden we haar toch overtuigen om mee te gaan. We waren van plan om woensdag naar het meer van
Yojoa te gaan. Dat ligt op ongeveer 1,5u rijden van Santa Barbara dus in plaats van nog 2u naar los llanitos te schokken zijn we dinsdag in Santa Barbara bij Josue blijven slapen (die ons met
niruwjaar bezocht heeft). We dachten dat we ondertussen wel wat gewoon waren op het gebied van warmte maar dat huis overtrof echt alles. Badend in het zweet hebben we de necht doorsparteld. Ik wil
geen leedvermaak ten opzichte van de Belgen maar hier is het echt zalig als er een stortbui naar beneden valt. Woensdag zijn we dan eerst naar de dierentuin gereden. Ik waande me in een suske en
wiske strip. Bij het binnenrijden in Santa Cruz staat er een pijl met 2km op. Dan word je door eindeloze kronkelige en putterige zandwegjes geleid die zeker meer dan 2km lang waren. Onderweg kom je
plakkaatjes tegen met daarop: "nog even en je bent er", "u bent nu echt vlakbij", "de zoo is nu echt heel dichtbij"... (maar in het spaans uiteraard). Echt hilarisch. De dierentuin was minder
hilarisch: een supergroot en mooi domein maar de dieren zitten allemaal in hele kleine hokjes. 3 leeuwtjes in 1 kooitje bijvoorbeeld. Met zo'n ruimte zou er echtt iets moois van gemaakt kunnen
worden, in de stijl van de beekse bergen, helaas dus. Het aantal dieren is ook bedroevend laag, je komt heel de tijd dezelfde dieren tegen. Sari was wel onder de indruk van 2 groene papegaaien die
volgens haar Nederlands praatten en wie ben ik om haar tegen te spreken uiteraard. Leuk was wel dat er op het einde van het bezoek een zwembadje was waarin de kindjes zich konden uitleven. 's Middags
hebben we gebakken vis met gebakken banaan gegeten aan het meer. Sari vond die superlekker. Daarna mochten we meevaren met een vriend van een vriend van Rony op het meer. Dat was superleuk. 's Avonds
keerden we terug naar los llanitos. Donderdag was rustdag: toch nog eens zelf kleren gewassen aan de pila, auto gewassen,... De kindjes waren blij dat er niks gepland was zodat ze heel de dag "mensen
konden bezoeken". Bij die mensen zijn ze er ook in geslaagd om duidelijk te maken dat ze hun nagels wilden lakken. Ze spreken nog niet echt spaans maar ze slagen er elke dag beter in om zichzelf
verstaanbaar te maken. Echt leuk om te zien. Donderdag hebben we het kleuterschooltje en de lagere school van los llanitis bezocht. Dat vonden de kindjes - zowel de onze als de hondurese - heel leuk.
De meeste kindjes kenden ze al, want familie van Rony, maar het was leuk om hen eens in schoolomgeving te zien. Een schooldag duurt van 8 tot 12 (of vroeger, naargelang de juf er zin in heeft heb ik
zo het gevoel). Ze kunnen zich moeilijk voorstellen dat bij ons kleutertjes dikwijls van half 8 tot half 6 of later niet thuis zijn. Alle kleuters zitten hier bij 1 juf aan een tafel per leeftijd. De
meeste aanwezigen waren kindjes van de derde kleuterklas. We kregen hun goeiemorgenliedje als verwelkoming. Yoline had jammer genoeg geen zin om goeiemorgen Jules te zingen, een liedje dat we
nochtans al meermaals gehoord hebben deze week. Ook in het lager zitten alle leeftijden bij 1 juf. Enkel het zesde leerjaar ontbreekt, die moeten in het hoofddorp Atima naar schhol, waar de klassen
wel per leeftijd opgesplitst zijn, zodat ze toch iets meer de kans hebben om iets te leren. Sari is nadien nog even teruggekeerd naar de kleuterschool om mee te tekenen met de andere kindjes. De
juffen en kindjes waren trouwens enorm dankbaar voor alle schriften, kleurtjes en dergelijke die we meehadden, dus ook uit hun naam: enorm bedankt! Gisteren zijn we met oma en opa honduras naar Copan
getrokken waar we nu nog zijn. We zitten in een belgisch hotelletje (via via) en hadden op verzoek van de eigenaars en met dank aan Ann een aantal humo's mee. Ze waren er superblij mee, ze leverden
ons zelfs 5 cuba libres op. Dus dank u Ann, ten gepasten tijde heb jij een cuba libre van mij tegoed. Sari keek er enorm naar uit om nog eens Nederlands te spreken met iemand anders en intussen dikke
vriendjes met geert, de eigenaar. Wat ons het meeste in de smaak valt hier is de leffe (bij rony en mij) en de belgische huisgemaakte boterham met nutella (bij de kindjes en oma honduras). Lisa, je
hebt de groetjes terug van de zus van de vriendin. Het duurde wel even voor ik de juiste te pakken had (er zijn hier verschillende belgisch uitziende stagiaires) maar het is gelukt denk ik :-)
Vandaag zijn we naar de maya ruïnes geweest en ook dat vonden de kindjes geweldig. Ze snapten het niet helemaal maar vonden het super dat ze overal op konden klimmen. Meer dan 2u wandelen onder een
stralende zon zonder lastig te worden. Ze worden ofwel groot ofwel doet de hondurese lucht hen echt goed. Morgen keren we terug naar los llanitos waar we woensdag Sari's verjaardag zullen vieren.
Donderdag keren we terug naar san pedro sula waar we de laatste dagen zullen doorbrengen. Favoriete spaanse woorden van de kindjes zijn trouwens "jugo sula" (en "muchachas" wat ze vandaag van opa
leerden). Nieuws heet van de naald: we vernemen net dat rony's broer veilig en wel in houston aangekomen is. Dat verdient een leffe! Aangezien ik niet weet wanneer ik weer internet zal hebben:
proficiat aan alle mama's en vooral aan de allerliefste, de mijne :-)
Hierbij een laatste berichtje van uit Tegucigalpa, deze namiddag keren we terug naar los llanitos, samen met oma Honduras.
In tegenstelling tot de ontmoeting met opa Honduras verliep de ontmoeting met oma Honduras veel minder emotioneel. Zij was wel heel blij om de kindjes te zien, en de kindjes ook wel om haar te zien
maar om de een of andere reden komen ze niet spontaan naar haar om een knuffel of een zoen. Beetje lastig wel want oma honduras wil hen de hele tijd knuffelen en bij haar hebben, verwend ze ook rot
met nieuwe kleren en snoepjes, maar de echte klik is er precies (nog?) niet. Misschien betert dit wel als we uit de stad weg zijn. Tegucigalpa is nog altijd een super drukke stad, of toch het deel
waar oma woont. Als je hier de straat wilt oversteken riskeer je telkens weer je leven. En ondanks dat iedereen beweert dat het hier frisser is, heb ik het er toch snikheet, vooral omdat oma
helemaal ingesloten woont en geen ventilator heeft. Enig voordeel is dat er elke dag wel een onweersbui voorbijtrekt.
Veel is hier ook niet echt te beleven. Enkel een mall met een speeltuintje voor de kindjes, maar echt spectaculair is het hier dus niet.
Morgen gaan we naar het meer van Yojoa, een supergroot meer waarop we met een bootje mogen varen (geregeld door een vriend van de vriend van wie we de auto gebruiken). Donderdag gaan we naar een
dierentuin daar in de buurt die de moeite schijnt te zijn en vrijdag trekken we dan voor het weekend naar Copan>
Foto's kan ik voorlopig niet plaatsen aangezien het voordelige internettarief op telefoon met beperkte limiet bleek te zijn (ik vond het al heel bizar dat dit zo goedkoop was) en de limiet
ondertussen overschreden is. In het hotel in Copan is er wifi, dus misschien lukt het daar wel.
even een snel berichtje via de computer van de buurvrouw want de telefoon heeft er ons even opgelegd.
Vandaag zijn we in Tegus toegekomen bij oma Honduras. We zullen hier zo'n 3 dagen blijven en dan nemen we oma mee op uitstap. Alles nog steeds ok hier. Sari had gisteren eventjes een dipje en de
verveling beon toe te slaan, maar uiteindelijk hebben ze een hele namiddag in hun blootje met een tuinslang gespeeld. De verandering nu heeft haar ook deugd gedaan, en nu loopt ze weer te genieten.
Leven op de boerenbuiten is - voor mij althans - ook een beetje leren onthaasten. De mensen zijn hier allemaal supervriendelijk maar ook heel teruggetrokken. Ondanks dat het allemaal familie is van
Rony zijn de meesten onder hen geen grote praters en aangezien ik dat zelf ook niet ben, zorgde dat in het begin voor de nodige - in mijn ogen ongemakkelijke stiltes. Ondertussen ken ik hen een
beetje, en weet ik dat die stiltes normaal zijn. Mensen kunnen hier een hele middag bij elkaar op bezoek zijn, een hele middag naast elkaar zitten en amper 5 woorden uitwisselen zonder dat ze zich
daar slecht bij voelen. Momenteel is het een kalme periode voor de koffie: de pluk is voorbij, de nieuwe plantjes zijn gezet dus er is niet veel werk. De meesten hangen hier dus de hele dag gewoon
wat rond en bezoeken het ene huis na het andere. Ook van Rony is het onmogelijk om bij te houden waar hij op bezoek is. Aangezien ik het zelf nog altijd wat vreemd vind om bij de een na de andere
binnen te wippen, een kwartier stil op een stoel te zitten, een glas cola te drinken en weer verder te gaan, blijf ik meestal ter plekke op mijn logeeradres bij "tía Chong". De mensen komen dan
sowieso toch naar hier. Tía Chong heeft een hulpje in huis. Al haar kindren zijn het huis uit, haar man woont in Atima, zelf zit ze voornamelijk op een stoel en roept ze vandaaruit naar het meisje
wat ze moet doen. Zo moest het meisje bijvoorbeeld vandaag op ongeveer hetzelfde tijdstip koffie zetten, kleren wassen (met de hand), kippenkaka opkuisen en ergens iets bij de buren halen. Een klein
beetje zielig toch wel. In het kader van mijn onthaasting had ik vandaag besloten om nog eens zoals in de goeie oude tijd zelf mijn kleren te wassen aan de pila, maar dat was buiten tía Chong
gerekend. Zodra ik alles bijeenhad en mij bij de pila geïnstalleerd had riep ze het meisje terug uit haar middagdut en moest deze voor mij de was doen. Ze doet het met veel plezier maar ik voelde me
er toch niet zo goed bij dat ik op dat moment gewoon op mijn stoel zat stil te wezen. Enfin, ze zorgt wel goed voor het meisje (lees: het meisje zorgt goed voor zichzelf dankzij de middelen van tía
Chong) en het meisje is heel dankbaar voor de kansen die ze krijgt. Tot voor kort woonde ze in een appartementje in san pedro waar ze moeite had om rond te komen. Ze kon amper lezen of schrijven.
Vandaag zat ze samen met Sari te kleuren en dat had ze nooit eerder gedaan ook al is ze 16 jaar. Terug naar de onthaasting: het is hier dus superkalm, in het gehucht zelf valt er niks te beleven dus
de momenten dat we niks gepland hebben, heb ik hier ook echt niks te doen: eten wordt gemaakt voor ons, kleren worden gewassen voor ons,.. Winkels zijn hier niet, op 2 pulperías na, en behalve een
voetbalveld is er qua ontspanning niks te doen. De gedachte om hier een hele week te zijn maakte mij in het begin war bang maar ik ben hier nu 4 dagen en geniet echt wel van de rust: ik zie de
kindjes genieten, ik zie Rony (Dario voor de mensen hier) genieten om bij zijn familie te zijn en herinneringen op te halen en zelf geniet ik ervan om eindelijk nog eens een boek te lezen, een beetje
te wandelen, te spelen met de kindjes (die allesbehalve stil maar net heel nieuwsgierig zijn,... Ook leuk is het feit dat je hier gratis internet op de telefoon hebt én dat het de meeste tijd nog
werkt ook. Voor 3 euro kocht ik hier een hondurees nummer en ik kreeg er meteen 3 maanden gratis bellen, sms'en en internet bij. Heel handig, zeker als je hier maar een maand bent. Ik ben dus niet
meer helemaal afgesloten van de wereld dus van totale onthaasting is zelfs hier geen sprake meer maar het verschil met thuis is toch enorm groot en dat doet wel eens deugd. Vandaag bezochten we de
koffieplantages en familie die er midden in wonen, hoog op de bergen. Daar is het nog primitiever dan hier: de kip werd voor onze ogen geslacht zodat we 's middags eten hadden (wat me er doet aan
denken dat er Yoline deze morgen op haar bed ging liggen en bijna met haar hoofd bovenop een kip ging liggen die zich daar geïnstalleerd had), ik heb helpen maïs malen met een molen zodat we
tortilla's konden eten, als dessert kregen we een versgeplukte banaan, onderweg naar daar moesten met de machete bananbladeren afgesneden worden zodat we doorkonden... De kindjes daar waren in de
wolken met de ballonnen en chocotoffs die we meehadden. Eentje dacht dat ballonnen wel iets superduur was. Het landschap in de bergen is nog steeds supermooi. Rony's vader en een neef waren ook mee.
Zij zijn allebei ooit illegaal naar de VS vertrokken: de neef heeft er 8 jaar gewoond, de vader is er nooit geraakt want opgepakt, gevangengenomen en gedeporteerd. Zij hebben ons verhalen verteld die
alle gruwelijke reportages die we hierover al gezien hebben overstijgen. Rony's broer is een maand geleden vertrokken: langs guatemala, mexico en zo de grens over. Gisteren liet hij weten dat hij
ondertussen in de vs is, maar het ergste staat hem nog te wachten: 3 dagen en nachten te voet door de woestijn, zonder eten, enkel een beetje water. Ik blijf het gekkenwerk vinden dat iedereen denkt
dat hen in de vs een gelukkiger leven staat te wachten, maar ik hoop uiteraard dat de broer in zijn missie slaagt of anders op zijn minst heelhuids terug naar hier gedeporteerd wordt. Veel tijd om te
schrijven vandaag want iedereen is naar het feest in Atima. Wij zijn ook al 2 keer geweest maar de kindjes waren behoorlijk moe vandaag dus ben ik aan het thuiswachten. De feria is wel grappig, zoals
tía Chong zegt: er is meer eten dan mensen. Overal zijn er snoepkraampjes met ovral juist dezelfde snoep. Gisteren kochten we 50 zakjes om op school uit te delen voor de verjaardagen en die mens kon
zijn ogen niet geloven. Hij heeft zeker 5 keer gevraagd of het geen grap was. Voor hem is de feria nu al geslaagd, hij kan de rest van de week zelf gaan feesten. Verder zijn er ook 2 "fietsenmolens":
verroeste karretjes op een draaischijf die door de eigenaar voortgeduwd wordt. Boven de karretjes hangt de was te drogen. Maakt niet uit hoe ze eruitzien, onze kindjes vinden ze geweldig. Er is ook
een reuzerad waar ze opwillen, maar dat vertrouw ik helemaal niet. Morgen mogrn de kindjes bij Almita gaan logeren (die in januari bij ons was) dus dan gaan we eens naar het feest zonder kindjes.
