Vandaag hebben we de laatste etappe van onze reis ingezet. we zijn terug waar we begonnen zijn: bij Fatima in San Pedro Sula. Vanmorgen hebben we met gemengde gevoelens afscheid genomen van de familie in los Llanitos. Vooral voor Rony´s oma en zijn vader was het heel lastig. Voor zijn oma omdat ze maar al te goed beseft dat dit wellicht de eerste en de laatste keer geweest is dat ze haar kleinkinderen gezien heeft (ze is al een stuk in de 90, is half verlamd maar is nog enorm goed van geest). Voor de papa omdat hij in die korte tijd een heel sterke band met de kindjes heeft opgebouwd: zij kwamen hem elke dag wakker maken toen de meeste mensen nog in bed lagen. Ook voor sommige kindjes in het dorp was het vertrek lastig: ondanks de taalproblemen waren er toch een aantal kindjes waar het echt goed mee klikte: ze speelden samen uno, knutselden samen, gingen samen wandelen...

Als afscheid hadden we gisteren natuurlijk nog Sari´s verjaardagsfeest. In een mum van tijd hadden we daarvoor zo´n 30 kinderen bijeengekregen die het fantastisch vonden dat er nog eens een verjaardagsfeestje was: Fatima had voor een prinsessenpiñata gezorgd met snoepjes en ballonnen, er was een kleine hondurese taart (=biscuit met heel veel gekleurde slagroom). Het was echt een geslaagd feest, Sari was er heel blij mee (tot op het moment dat de mot-achtigen weer roet in het eten zijn komen gooien). Ook met de kaart van oma Bassevelde was ze heel blij. Ze begreep niet goed hoe die in Honduras geraakt is, maar ze is ze wel aan iedereen in het dorp gaan tonen.

Nu gaan we nog een weekje genieten hier. Foto´s volgen wellicht na onze thuiskomst.

Bedankt ook voor de gelukwensen voor Sari! Ze vroeg zich inderdaad af of de klas aan haar gedacht had op haar verjaardag en of er nu een zes bij haar naam zou hangen en wie op de tafel gestaan heeft.