Dinsdagmiddag zijn we vanuit Tegus terug richting Santa Barbara vertrokken samen met oma Honduras. Zij wilde liever dat we nog langer in haar huis bleven omdat ze haar jongste zoon niet graag alleenlaat, maar aangezien er in Tegus echt niks te beleven valt en aangezien de jongste zoon al 22 is, konden we haar toch overtuigen om mee te gaan. We waren van plan om woensdag naar het meer van Yojoa te gaan. Dat ligt op ongeveer 1,5u rijden van Santa Barbara dus in plaats van nog 2u naar los llanitos te schokken zijn we dinsdag in Santa Barbara bij Josue blijven slapen (die ons met niruwjaar bezocht heeft). We dachten dat we ondertussen wel wat gewoon waren op het gebied van warmte maar dat huis overtrof echt alles. Badend in het zweet hebben we de necht doorsparteld. Ik wil geen leedvermaak ten opzichte van de Belgen maar hier is het echt zalig als er een stortbui naar beneden valt. Woensdag zijn we dan eerst naar de dierentuin gereden. Ik waande me in een suske en wiske strip. Bij het binnenrijden in Santa Cruz staat er een pijl met 2km op. Dan word je door eindeloze kronkelige en putterige zandwegjes geleid die zeker meer dan 2km lang waren. Onderweg kom je plakkaatjes tegen met daarop: "nog even en je bent er", "u bent nu echt vlakbij", "de zoo is nu echt heel dichtbij"... (maar in het spaans uiteraard). Echt hilarisch. De dierentuin was minder hilarisch: een supergroot en mooi domein maar de dieren zitten allemaal in hele kleine hokjes. 3 leeuwtjes in 1 kooitje bijvoorbeeld. Met zo'n ruimte zou er echtt iets moois van gemaakt kunnen worden, in de stijl van de beekse bergen, helaas dus. Het aantal dieren is ook bedroevend laag, je komt heel de tijd dezelfde dieren tegen. Sari was wel onder de indruk van 2 groene papegaaien die volgens haar Nederlands praatten en wie ben ik om haar tegen te spreken uiteraard. Leuk was wel dat er op het einde van het bezoek een zwembadje was waarin de kindjes zich konden uitleven. 's Middags hebben we gebakken vis met gebakken banaan gegeten aan het meer. Sari vond die superlekker. Daarna mochten we meevaren met een vriend van een vriend van Rony op het meer. Dat was superleuk. 's Avonds keerden we terug naar los llanitos. Donderdag was rustdag: toch nog eens zelf kleren gewassen aan de pila, auto gewassen,... De kindjes waren blij dat er niks gepland was zodat ze heel de dag "mensen konden bezoeken". Bij die mensen zijn ze er ook in geslaagd om duidelijk te maken dat ze hun nagels wilden lakken. Ze spreken nog niet echt spaans maar ze slagen er elke dag beter in om zichzelf verstaanbaar te maken. Echt leuk om te zien. Donderdag hebben we het kleuterschooltje en de lagere school van los llanitis bezocht. Dat vonden de kindjes - zowel de onze als de hondurese - heel leuk. De meeste kindjes kenden ze al, want familie van Rony, maar het was leuk om hen eens in schoolomgeving te zien. Een schooldag duurt van 8 tot 12 (of vroeger, naargelang de juf er zin in heeft heb ik zo het gevoel). Ze kunnen zich moeilijk voorstellen dat bij ons kleutertjes dikwijls van half 8 tot half 6 of later niet thuis zijn. Alle kleuters zitten hier bij 1 juf aan een tafel per leeftijd. De meeste aanwezigen waren kindjes van de derde kleuterklas. We kregen hun goeiemorgenliedje als verwelkoming. Yoline had jammer genoeg geen zin om goeiemorgen Jules te zingen, een liedje dat we nochtans al meermaals gehoord hebben deze week. Ook in het lager zitten alle leeftijden bij 1 juf. Enkel het zesde leerjaar ontbreekt, die moeten in het hoofddorp Atima naar schhol, waar de klassen wel per leeftijd opgesplitst zijn, zodat ze toch iets meer de kans hebben om iets te leren. Sari is nadien nog even teruggekeerd naar de kleuterschool om mee te tekenen met de andere kindjes. De juffen en kindjes waren trouwens enorm dankbaar voor alle schriften, kleurtjes en dergelijke die we meehadden, dus ook uit hun naam: enorm bedankt! Gisteren zijn we met oma en opa honduras naar Copan getrokken waar we nu nog zijn. We zitten in een belgisch hotelletje (via via) en hadden op verzoek van de eigenaars en met dank aan Ann een aantal humo's mee. Ze waren er superblij mee, ze leverden ons zelfs 5 cuba libres op. Dus dank u Ann, ten gepasten tijde heb jij een cuba libre van mij tegoed. Sari keek er enorm naar uit om nog eens Nederlands te spreken met iemand anders en intussen dikke vriendjes met geert, de eigenaar. Wat ons het meeste in de smaak valt hier is de leffe (bij rony en mij) en de belgische huisgemaakte boterham met nutella (bij de kindjes en oma honduras). Lisa, je hebt de groetjes terug van de zus van de vriendin. Het duurde wel even voor ik de juiste te pakken had (er zijn hier verschillende belgisch uitziende stagiaires) maar het is gelukt denk ik :-) Vandaag zijn we naar de maya ruïnes geweest en ook dat vonden de kindjes geweldig. Ze snapten het niet helemaal maar vonden het super dat ze overal op konden klimmen. Meer dan 2u wandelen onder een stralende zon zonder lastig te worden. Ze worden ofwel groot ofwel doet de hondurese lucht hen echt goed. Morgen keren we terug naar los llanitos waar we woensdag Sari's verjaardag zullen vieren. Donderdag keren we terug naar san pedro sula waar we de laatste dagen zullen doorbrengen. Favoriete spaanse woorden van de kindjes zijn trouwens "jugo sula" (en "muchachas" wat ze vandaag van opa leerden). Nieuws heet van de naald: we vernemen net dat rony's broer veilig en wel in houston aangekomen is. Dat verdient een leffe! Aangezien ik niet weet wanneer ik weer internet zal hebben: proficiat aan alle mama's en vooral aan de allerliefste, de mijne :-)