we zijn ondertussen in los llanitos, atima aanbeland bij opa honduras. Hierbij enkele impressies over de eerste dagen - de warmte en drukte in san pedro sula de eerste dagen waren overweldigend. Ik ben trots op mezelf dat ik het er ooit een jaar heb uitgehouden. - het verkeer is hier nog altijd een ramp: ieder voor zich en de wet van de sterkste en de snelste telt. Vandaar dat ik hier nooit zal autorijden: ik zou toch altijd verliezen. Ondertussen ben ik ook al minstens 20 jaar van mijn leven verloren door het verschieten van auto's die langs links voorbijsteken, een derde auto d ie zich op een eenvaksbaan tussen 2 andere auto's schiet, auto's die door het rood rijden omdat ze bang zijn dat ze gaan overvallen worden als ze stoppen... - pizza hut, mc donalds, burger king... doen hier nog altijd gouden zaken. Ik denk dat hun aantal op zijn minst verdrievoudigd is sinds ik hier de laatste keer was. De nieuwe vestigingen bevinden zich bij voorkeur heel dicht bij de meest armtierige huisjes, alsof ze de bewoners willen uitlachen omdat ze er toch niks kunnen kopen. - Ook de "malls" zijn hier plots alontegenwoordig: grote winkelcentra met restaurants en cinema. 9 jaar geleden was er zo maar eentje in san pedro. nu heb ik er zeker al 5 geteld. Zelfs in Choloma is er nu een mall. - De natuur is hier nog altijd supermooi. Helaas wordt er nog steeds niks aan de vervuiling gedaan. Hetzelfde geldt voor de zee: zalig om in te zwemmen, alleen moet je hier niet opleyten voor kwallen in het water maar wel voor lege zakjes chips en lege frisdrankflesjes. - Het was superleuk om de Momuclaamensen terug te zien. Melania is nog net dezelfde en organiseert nog steeds niet te missen evenementen waarop ze zelf wellicht niet aanwezig is. Ik voelde me oud toen ik zag dat de kleine kindjes van toen ondertussen zelf al kindjes hebben. - Wat ik een beetje vergeten was, maar wat wel heel typisch honduras is: als je ergens langsgaat vragen mensen niet wat je wilt drinken maar sturen ze een kindje meteen om een megafles frisdrank (als je geluk hebt krijg je vers fruitsap), en krijg je een heel groot glas in je hand geduwd dat ze zodra het leeg is ook weer meteeen uit je handen komen halen. Opvallend ook dat enkel de bezoekers drinken krijgen. Beetje lastig ook hier aangezien onze kindjes niks met bubbels drinken en ook nog geen fan zijn van de meeste fruitsappen. Voor hen moeten we dus altijd water vragen wat de meeste mensen op zijn zachtst gezegd heel vreemd vinden. - de armoede is hier nog altijd heel schrijnend, toch merk ik (althans bij de familie van rony) beterschap: de meeste mensen hebben stromend water, de wc kan normaal doorgespoeld worden en op sommige plaatsen mag je zelfs het wc-papier al gewoon in het toilet gooien. Sommigen hebben zelfs een wasmachine. Ditalles neemt niet weg dat luxe nog steeds ver te zoeken is en dat je de meeste ijskasten best niet opent als je nog met maak van het eten wilt genieten dat je voorgeschoteld krijgt. - dit is de enige plaats waar het niet erg is dat je verdikt bent want dan vinden mensen je "hermosa", "guapa" en "muy bonita" - Mensen en kinderen beginnen nog altijd spontaan alle engelse woorden die ze kennen te roepen zodra ze een "gringa" zien passeren. Gisteren zijn we dus naar los llanitos vertrokken. Onderweg hebben we in santa barbara opa honduras opgepikt. Dit moment was echt ontroerend: hij superblij om eindelijk de kindjes te zien, en ook de kindjes duidelijk onder de indruk. De dagen ervoor zijn ze bijna niet van onze zijde geweken en nu moest plots opa honduras alles doen: handje geven, schootje zitten, schoenen aandoen... Heel leuk. De weg naar atima is nog altijd dezelde: zand, putten, stenen... 2u schokken in de auto dus. Dit werkte blijkbaar rustgevend want yoline heeft de hele tijd geslapen. Sari vond het dan weer de max om naar buiten te kijken: naar de bergen, de paarden, de huisjes... los llanitos is echt een verademing voor de kindjes: mooi weer maar geen drukkende warmte, geen auto's, veel kindjess, onbezorgd wandelen. Na 5 minuten waren ze allebei vertrokken met de neefjes en nichtjes voor een wandeling. Pas toen het al donker was zijn ze teruggekeerd. Vanmorgen om 6u zijn ze in hun slaapkleed gaan kijken hoe de koeien gemolken worden. De kindjes zingen hier al luidkeels mee met Eyo van k3. Kortom, het komt hier wel goed. We blijven hier de hele week en ik denk dat we er allemaal heel veel deugd van gaan hebben: back to basics, op de echte boerenbuiten. En ook al ben ik nog altijd geen fan van frijoles: ik ben blij dat hier nog geen mc donalds of pizza hut is!