Het is gelukt! We hebben de reis overleefd en zijn zonder kleerscheuren in Honduras aangekomen. De reis duurde zoals verwacht heel lang, maar al bij al is het heel goed meegevallen. De kindjes hebben zich supergoed gedragen, we kregen zelfs complimentjes van enkele Nederlanders die net achter ons zaten en die het wellicht al benauwd kregen bij de gedachte aan 9u 2 kleine kindjes voor hen in het vliegtuig. Bij deze wil ik Heidi nogmaals bedanken voor de Nintendo, dit is een superhit geweest! Dit samen met de kleurboeken, de reisversie van Takkie Kakkie en Uno zorgden ervoor dat de tijd uiteindelijk nog snel voorbijging. In Philadelphia hebben ze zich dan nog eens volledig laten gaan: rondlopen, k3 concert geven,... Zo konden ze er weer tegen om nog 3 uurtjes vliegen naar Miami te overleven. Yoline is in dat laatste vliegtuig meteen in slaap gevallen, heeft zich dan tijdens haar slaap ondergeplast en heeft dan direct weer verdergeslapen. We waren rond 21u in het hotel, 3u ´s nachts Belgische tijd, hebben dan nog snel een pizza laten kome, en zijn dan alle 4 als een blok in slaap gevallen.

De laatste vlucht gisteren was nog een formaliteit, de kindjes waren superblij dat we eindelijk Honduras gingen zien. Volgens Sari ziet Honduras er vanuit de lucht nóg mooier uit dan ze gedacht had: Toen we buitenkwamen in San Pedro Sula werden we meteen overvallen door de warmte, nochtans was het volgens de mensen hier frisser dan de voorbije dagen. Hebben wij weer eens geluk gehad :-)

Gisteren hebben we het dan nog kalmpjes aan gedaan: beetje buitenspelen, beetje aanpassen aan het nieuwe leven, beetje Spaans proberen leren. Sari ziet het echt volledig zitten en is er nog altijd van overtuigd dat ze in Honduras gaat blijven wonen. Ze doet echt haar best om tegen iedereen Spaans te spreken, en ik denk wel dat ze een beetje spaans zal spreken binnen de maand als ze zo verder blijft doen. Ze probeert ook van alles te eten en geniet met volle teugen. Yoline heeft het nog wat moeilijker om zich aan te passen, vindt dat iedereen hier maar haar nederlands moet begrijpen en is nog niet helemaal in de banvan de hondurese gastronomie. Maar ook zij geniet wel en vindt het super dat ze hier geen dikke trui aan moet doen en gewoon met een licht kleedje naar buiten kan.

Straks gaan we op bezoek bij de Momuclaa mensen in La Lopez. Ik kijk er al naar uit!

Groetjes van ons allemaal