Het begint te naderen. Als alles goed gaat, lopen, vliegen of zitten we over exact 1 week op dit uur al op Amerikaanse bodem (lucht). De stress neemt ook toe, de slapeloze nachten ook. het 'to do' lijstje gaat vanaf nu overal met mij mee en wordt ook alsmaar langer hoewel de tijd korter wordt.

De kindjes die totaal geen benul hebben van wat de term 'zenuwachtig' inhoudt, vinden dit vanaf nu het ideale excuus voor alles wat ze mispeuteren. 'Ik was boos toen ik van school kwam, maar dat komt omdat ik zenuwachtig ben voor de reis naar Honduras'. 'Wij konden niet slapen en zijn dan maar samen in één bed gekropen maar dat komt omdat wij zenuwachtig zijn voor de reis naar Honduras'. 'Ik kan niet veel eten want ik ben zenuwachtig voor de reis naar Honduras'... Dus als je hen tegenkomt is het vanaf nu misschien beter om te vragen of ze zin hebben in de reis en niet of ze zenuwachtig, gestresseerd of bang zijn. Een beetje kinderpsychologie, maar je weet nooit dat het werkt.

Bij mij mag je dat ook proberen, maar ik weet niet of het gaat lukken. Pas op, ik heb ook zin in de reis, maar Ik betrap mezelf er ook op dat ik tegenwoordigveel op de Honduras-stress steek, dus ze hebben het van geen vreemden :-)

Het belangrijkste artikel heb ik ondertussen al aangeschaft: armbandjes voor de kinderen waarop we onze telefoonnummers kunnen zetten. Sinds we Yoline vorige zomer in Frankrijk aan zee kwijtgespeeld zijn was zowat het eerste waaraan ik dacht na het boeken van de reis. Nu nog hopen dat er voldoende gsm-bereik is ter plekke, of beter gezegd: hopen dat we haar niet meer kwijtraken...

Verder is er al één koffer volledig gevuld met kleren. Niet voor ons maar voor de nichtjes en neefjes en andere kindjes in het dorp. We hebben ook al heel veel kleurtjes en dergelijke die we aan de schooltjes zullen uitdelen. Bedankt aan alle schenkers! Dit weekend gaan we nog op chocoladejacht en dan kunnen we echt aan het inpakken beginnen. Voordeel van het huidige herfstweer is dat we ruimschoots op voorhand al onze kleren al kunnen inpakken aangezien onze garderobe voor de komende week er toch iets anders zal uitzien dan wat we in Honduras zullen nodig hebben.

Ziezo, genoeg verteld voor vandaag, terug aan het werk nu...