Woensdag hebben we de grote stap gezet en zijn we om de prikjes voor de kindjes geweest: eentje tegen hepatitis A en eentje tegen buiktyfus. Ik denk dat onze dokter hiervoor nog het meeste schrik van allemaal had. Hij had op voorhand gevraagd om alsjeblieft niet met de twee kindjes samen te komen. Sari heeft toen ze kleiner was regelmatig eens een hysterische bui gehad in zijn nabijheid (niet alleen in zijn nabijheid trouwens) en sindsdien is hij bang dat hun relatie weer bergaf zal gaan. Ideale uitgangspositie dus: de dokter denkt dat jij heel hard gaat wenen dus laat hem maar eens zien hoe stoer jij bent. En het belangrijkste van allemaal: het heeft geholpen. Hoewel ze duidelijk heel hard op haar tanden beet en het lastig had, heeft ze geen kik gegeven. De dokter was duidelijk onder de indruk. Geheel medisch onverantwoord gaf hij op slag 3 snoepen cadeau aan haar. Daarna was Yoline aan de beurt: die wilde niet onderdoen voor die 3 snoepen en heeft ook heel erg haar best gedaan. Een heel klein beetje geweend, maar dat was haar volste recht natuurlijk, want tenslotte doet zo'n prik toch wel eventjes pijn. Maar die traantjes, die zijn ons kleine geheimpje, daar hoeft niemand iets over te weten :-)

Verder realiseerdeik mij onlangshoe weinig ik me nu nog herinner van mijn kleutertijd. Stoelendans bij juf Annie, graat in de keel (tijdens diezelfde stoelendans die ik toen trouwens won) en 'hey hey kaboutertjes' als afscheidsdansje in Zwitserland. Dat moeten zowat de hoogtepunten uit mijn kleuterjaren zijn. Daarop afgaande maak ik me geen illusies: ik besef dat de kans klein is dat deze Hondurasreis in de top 10 van spannendste gebeurtenissen in het leven van Sari & Yoline terecht zal komen. (alben ik wel benieuwd welke flarde ervanerin hun geheugen nog zal rondsluimeren wanneer ze 33 jaar zijn...)

In mijn persoonlijke top 10 daarentegen scoort deze reis toch wel behoorlijk hoog, ondanks het feit dat we nog niet eens vertrokken zijn. Bij vroegere verre reizen hoefde ik mij eigenlijk enkel om mezelf druk te maken, iets waar ik meestal betrekkelijk kalm bij bleef. Een maand zonder bagage doorbrengen? 'Geen probleem, kleren genoeg op de markten.' In mijn eentje vertrekken naar een plaats waar nog net tevoren een paar gevaarlijke jongerenbendes (mara's) opgedoekt waren: 'och ja, dat maakt het spannend.' 's Avonds laat in donkere straatjes een taxi nemen: 'zal wel geen kwaad kunnen zeker'. Verschillende dagen doorbrengen zonder water waardoor het bij temperaturen van 35° en meer onmogelijk is jezelf te wassen, kleren te wassen, deftig naar het toilet te gaan,...: 'vervelend, maar over een paar dagen komt er wel weer water'... Zaken waar ik toen allemaal niet bij stilstond en waar ik mij niet druk om maakte maar waarbij ik deze keer wel twee keer zou nadenken. Ik wil mezelf geen mietje noemen, maar af en toe denk ik toch dat ik stiekem zal opgelucht zijn als we 24 mei weer voet op Belgische bodem zullen zetten.

Maar voor alle duidelijkheid: ik kijk heel erg uit naar deze reis, en als ik zie met welk enthousiasme Sari en Yoline er al over vertellen alsof ze zich daar al helemaal thuisvoelen, dan weet ikwel dat het goedkomt. Ook de kalmte van Rony is bewonderenswaardig. Die maakt zich enkel druk over de warmte, iets waar ik nog niet echt bijstilgestaan heb trouwens. Vlug een zonnehoedje kopen dan maar ;-)