Vandaag zijn goede vrienden van ons vertrokken voor een maand naar Honduras, ook half-Belgisch, half-Hondurees koppel, ook 2 kindjes (elk ervan ongeveer precies een jaar jonger dan de onze), ook de eerste keer dat ze met het hele gezin naar daar trekken. Je zal dus wel begrijpen dat ik héél benieuwd ben hoe zij het er van af zullen brengen. Ik wens hen meer dan ooit het allerbeste toe, want hoe egoïstisch dat ook kan klinken, elke slechte ervaring aan hun kant zal de stress hier bij mij enkel doen toenemen. Laat ons dus hopen dat ze geen negatieve ervaringen meebrengen, en dat hoop ik voor alle duidelijkheid in de eerste plaats voor henzelf uiteraard. Wilmer, Katrien, Anna, Michaël: het ga jullie goed!

Dat de reis lang zal duren, heeft Sari ondertussen ook in de gaten. Toen we deze morgen opstonden zei ik haar dat Anna op het vliegtuig zat, toen ze daarpas ging slapen zei ik haar dat Anna nog altijd op het vliegtuig zat. Haar gezicht sprak boekdelen: wááááát??!! Nóg altijd??!!??!! Een verwittigd kind is er twee waard zou ik zo zeggen. Ik ga een dezer dagen ook werk maken van een aftelkalender. De kindjes tellen nu elke dag de dagen op hun verjaardagskalender in hun kamer: van vakje 18 in de 'mega mindymaand' naar vakje 26 in de 'maya de bijmaand'. Dat zijn nóg 55 dagen!!! Dat leek mezelf ook wat overdreven, dus na even natellen kwam ik tot de conclusie dat het er nog 34 waren. Een aftelkalender maakt het allemaal iets tastbaarder, dat heb ik ook ondervonden de twee laatste keren dat Rony zonder ons naar Honduras ging.

Nu de griep uit ons huis verdwenen is, zal ik ook eens werk moeten beginnen maken van de vaccinaties. Internet raadt hepatitis A en buiktyfus aan, onze dokter laat ons de vrije keuze wegens geen ervaringen met dergelijke reizen met kinderen. Hoewel het risico op hysterie bij de injectie misschien groter is dan het risico op het effectief krijgen van de ziektes, heb ik toch besloten om het zekere voor het onzekere te nemen. Een mens weet maar nooit natuurlijk...