Leven op de boerenbuiten is - voor mij althans - ook een beetje leren onthaasten. De mensen zijn hier allemaal supervriendelijk maar ook heel teruggetrokken. Ondanks dat het allemaal familie is van Rony zijn de meesten onder hen geen grote praters en aangezien ik dat zelf ook niet ben, zorgde dat in het begin voor de nodige - in mijn ogen ongemakkelijke stiltes. Ondertussen ken ik hen een beetje, en weet ik dat die stiltes normaal zijn. Mensen kunnen hier een hele middag bij elkaar op bezoek zijn, een hele middag naast elkaar zitten en amper 5 woorden uitwisselen zonder dat ze zich daar slecht bij voelen. Momenteel is het een kalme periode voor de koffie: de pluk is voorbij, de nieuwe plantjes zijn gezet dus er is niet veel werk. De meesten hangen hier dus de hele dag gewoon wat rond en bezoeken het ene huis na het andere. Ook van Rony is het onmogelijk om bij te houden waar hij op bezoek is. Aangezien ik het zelf nog altijd wat vreemd vind om bij de een na de andere binnen te wippen, een kwartier stil op een stoel te zitten, een glas cola te drinken en weer verder te gaan, blijf ik meestal ter plekke op mijn logeeradres bij "tía Chong". De mensen komen dan sowieso toch naar hier. Tía Chong heeft een hulpje in huis. Al haar kindren zijn het huis uit, haar man woont in Atima, zelf zit ze voornamelijk op een stoel en roept ze vandaaruit naar het meisje wat ze moet doen. Zo moest het meisje bijvoorbeeld vandaag op ongeveer hetzelfde tijdstip koffie zetten, kleren wassen (met de hand), kippenkaka opkuisen en ergens iets bij de buren halen. Een klein beetje zielig toch wel. In het kader van mijn onthaasting had ik vandaag besloten om nog eens zoals in de goeie oude tijd zelf mijn kleren te wassen aan de pila, maar dat was buiten tía Chong gerekend. Zodra ik alles bijeenhad en mij bij de pila geïnstalleerd had riep ze het meisje terug uit haar middagdut en moest deze voor mij de was doen. Ze doet het met veel plezier maar ik voelde me er toch niet zo goed bij dat ik op dat moment gewoon op mijn stoel zat stil te wezen. Enfin, ze zorgt wel goed voor het meisje (lees: het meisje zorgt goed voor zichzelf dankzij de middelen van tía Chong) en het meisje is heel dankbaar voor de kansen die ze krijgt. Tot voor kort woonde ze in een appartementje in san pedro waar ze moeite had om rond te komen. Ze kon amper lezen of schrijven. Vandaag zat ze samen met Sari te kleuren en dat had ze nooit eerder gedaan ook al is ze 16 jaar. Terug naar de onthaasting: het is hier dus superkalm, in het gehucht zelf valt er niks te beleven dus de momenten dat we niks gepland hebben, heb ik hier ook echt niks te doen: eten wordt gemaakt voor ons, kleren worden gewassen voor ons,.. Winkels zijn hier niet, op 2 pulperías na, en behalve een voetbalveld is er qua ontspanning niks te doen. De gedachte om hier een hele week te zijn maakte mij in het begin war bang maar ik ben hier nu 4 dagen en geniet echt wel van de rust: ik zie de kindjes genieten, ik zie Rony (Dario voor de mensen hier) genieten om bij zijn familie te zijn en herinneringen op te halen en zelf geniet ik ervan om eindelijk nog eens een boek te lezen, een beetje te wandelen, te spelen met de kindjes (die allesbehalve stil maar net heel nieuwsgierig zijn,... Ook leuk is het feit dat je hier gratis internet op de telefoon hebt én dat het de meeste tijd nog werkt ook. Voor 3 euro kocht ik hier een hondurees nummer en ik kreeg er meteen 3 maanden gratis bellen, sms'en en internet bij. Heel handig, zeker als je hier maar een maand bent. Ik ben dus niet meer helemaal afgesloten van de wereld dus van totale onthaasting is zelfs hier geen sprake meer maar het verschil met thuis is toch enorm groot en dat doet wel eens deugd. Vandaag bezochten we de koffieplantages en familie die er midden in wonen, hoog op de bergen. Daar is het nog primitiever dan hier: de kip werd voor onze ogen geslacht zodat we 's middags eten hadden (wat me er doet aan denken dat er Yoline deze morgen op haar bed ging liggen en bijna met haar hoofd bovenop een kip ging liggen die zich daar geïnstalleerd had), ik heb helpen maïs malen met een molen zodat we tortilla's konden eten, als dessert kregen we een versgeplukte banaan, onderweg naar daar moesten met de machete bananbladeren afgesneden worden zodat we doorkonden... De kindjes daar waren in de wolken met de ballonnen en chocotoffs die we meehadden. Eentje dacht dat ballonnen wel iets superduur was. Het landschap in de bergen is nog steeds supermooi. Rony's vader en een neef waren ook mee. Zij zijn allebei ooit illegaal naar de VS vertrokken: de neef heeft er 8 jaar gewoond, de vader is er nooit geraakt want opgepakt, gevangengenomen en gedeporteerd. Zij hebben ons verhalen verteld die alle gruwelijke reportages die we hierover al gezien hebben overstijgen. Rony's broer is een maand geleden vertrokken: langs guatemala, mexico en zo de grens over. Gisteren liet hij weten dat hij ondertussen in de vs is, maar het ergste staat hem nog te wachten: 3 dagen en nachten te voet door de woestijn, zonder eten, enkel een beetje water. Ik blijf het gekkenwerk vinden dat iedereen denkt dat hen in de vs een gelukkiger leven staat te wachten, maar ik hoop uiteraard dat de broer in zijn missie slaagt of anders op zijn minst heelhuids terug naar hier gedeporteerd wordt. Veel tijd om te schrijven vandaag want iedereen is naar het feest in Atima. Wij zijn ook al 2 keer geweest maar de kindjes waren behoorlijk moe vandaag dus ben ik aan het thuiswachten. De feria is wel grappig, zoals tía Chong zegt: er is meer eten dan mensen. Overal zijn er snoepkraampjes met ovral juist dezelfde snoep. Gisteren kochten we 50 zakjes om op school uit te delen voor de verjaardagen en die mens kon zijn ogen niet geloven. Hij heeft zeker 5 keer gevraagd of het geen grap was. Voor hem is de feria nu al geslaagd, hij kan de rest van de week zelf gaan feesten. Verder zijn er ook 2 "fietsenmolens": verroeste karretjes op een draaischijf die door de eigenaar voortgeduwd wordt. Boven de karretjes hangt de was te drogen. Maakt niet uit hoe ze eruitzien, onze kindjes vinden ze geweldig. Er is ook een reuzerad waar ze opwillen, maar dat vertrouw ik helemaal niet. Morgen mogrn de kindjes bij Almita gaan logeren (die in januari bij ons was) dus dan gaan we eens naar het feest zonder kindjes.